Sporda taraftarlık güzeldir.
Bir sürü insanın omuz omuza hep birlikte bir heyecanı paylaşmaları seyire önemli bir boyut katar.
Kazanılan bir maçtan sonra birlikte sevinmenin keyfi başkadır. Hatta kaybedilen bir maçtan sonra yenilgiyi paylaşmanın bile bir tadı vardır.
Taraftar olmayan bunu pek de iyi anlayamaz çünkü yaşamamıştır.
***
Beri yandan taraftarlık dünyanın en irrasyonel olgusudur.
Daha en baştan herşey bir raslantıdır. Evin veya mahallenin abisi nereliyse oralı olunur. Sonra da bu öldüm Allah değişmez, hep böyle kalır. Bir kere oralı olunmuştur.
***
Tamam mantık falan yoktur ama taraftarlık yine de çok zevklidir.
***
Ta ki bir gün, üç tane, yüz tane başıbozuk çapulcu çıkar takımının gencecik kaptanına olmadık şekilde bağırır. Son derece bayat, kalitesiz ama akıllarınca çok zeki sloganlarla hakaret ederler. Kız arkadaşı ile sinemaya gitti diye demediklerini bırakmazlar, isterler ki o da onlar gibi bütün gün kahvede taş oynasın.
Üstelik kaptan takımını onlardan bin defa daha çok sever, camiasına onlardan bin defa daha çok hizmet etmiştir.
Gerçek taraftarın fena halde keyfi kaçar.
***
Hemen ertesinde ise önce bazı takım arkadaşları, sonra takımın antrenörü ve nihayet kulübün başkanı taraftar haklı der. Bu da kaptana ve de gerçek taraftara vurulan asıl büyük darbe olur.
İşte bu yağcılığın, popülizmin doruğudur. Eşkiyalığa devam edin mesajıdır, tribün terörüne açık çektir. Üç-beş çapulcuya teslim olmaktır.
